Зараз так званыя прадстаўнікі “канструктыўнай апазіцыі” загаварылі пра магчымую палітычную амністыю для палітвязняў, і ўжо нават з’явіўся спіс тых, каго прапануецца амніставаць.
Праўда, як аказалася, не ўсе туды патрапяць. Напрыклад, Міколы Дзядка і некаторых іншых палітвыязняў ў складзеным спісе няма.
“Прачытаў на днях, што ў Беларусі амаль 200 палітзняволеных (на гэты момант — 220 — Аўт.), – напісаў Мікола Дзядок на волю. – Аднак крымінальных справаў у сувязі с пратэстамі ўзбуджана больш за 900.
Вялізная колькасць людзей не прызнаная палітзняволенымі таму, што ў іх “няправільныя” артыкулы. Альбо, нібыта, маецца гвалтоўны складнік. Большасць з такіх людзей абдзеленыя ўвагай медыя, і таму больш уразлівыя перад прэсінгам. Не кажучы ўжо аб тым, што ім бракуе матэрыяльнай і маральнай падтрымкі. Я ў параўнанні з імі прывілеяваны – бо публічная персона.
Аднак як па мне, гэта не вельмі здаровая сітуацыя. Калі рэпрэсіўныя тактыкі змяняюцца, то і праваабарончыя практыкі мусяць падстрайвацца пад новыя рэаліі, бо інакш будуць проста неэфектыўныя.
Зноў жа, шмат кажуць пра нейкую палітычную амністыю. А ці трапяць пад яе тыя, хто не залічаны у́ палітвязні “афіцыйна”? Ці яны будуць далей сядзець? Мяне турбуе гэтае пытанне”.
Уладзіслаў Кацарэнка — у мінулым банкір, які быў асуджаны да 7 гадоў зняволення ў калоніі ўзмоцненага рэжыму, але зараз выйшаў на волю і ўзначальвае праваабарончую камісію Круглага стала дэмакратычных сіл Юрыя Васкрасенскага, распавёў, чаму той жа Мікола Дзядок не ўключаны спіс на палітычную амністыю.
“Таксама няма ў спісе Міколы Дзядка, яго арыштавалі за вядзенне тэлеграм-канала, – паведаміў Кацарэнка nn.by. – Калі, скажам, на аўтара «Беларусі галаўнога мозга» [Ігара Лосіка] няма нічога, апроч таго, што ён прэтэнцыёзна вёў канал, то Дзядок заклікаў да розных акцый. Праз гэта мы выключылі. Калі будзе суд і акажацца, што мы памыляемся, то абавязкова ўключым.
У нас няма падзелу — анархіст ты ці не анархіст”.
“Што да так званай “палітычнай амністыі”, то спіс складзены і вядома не “траянскім канём” Васкрасенскім, – адзначае Аляксандр Дзядок, бацька палітвязня. – І, думаецца, што ў ім не толькі “афіцыйна” прызнаныя палітвязні. А падтрымка рэпрэсаваных, гэта, як не сумна, але гэта нашы рэаліі, з’яўляецца справай блізкіх гэтых людзей. Менавіта яны павінны біць ва ўсе званы, сустракацца з праваабаронцамі, са сродкамі масавай інфармацыі (нармальнымі, вядома), з дыпламатычнымі прадстаўнікамі дэмакратычных краін, гаварыць і пісаць пра тое, што адбываецца ў краіне ў цэлым і з іх блізкімі у прыватнасці. Вядома ва ўсёй гэтай актыўнасці ім не абысціся без дапамогі адвакатаў і кансультаваць я з якія сядзяць у турме блізкімі ў мэтах ўзгаднення дапушчальнай да публікацыі інфармацыі. Але сядзець і нічога не рабіць недапушчальна”.
palitviazni.info
