Urodził się w Mińsku, 25 sierpnia 1984 roku. Ukończył kolegium medyczne  № 2, 2 lata pracował jako pielęgniarz w szpitalu zakaźnym, zajmował się ciężko chorymi pacjentami, w tym i chorymi na AIDS. Interesował się muzyką, zebrał nawet kilkoro muzyków, by stworzyć własną grupę.  Studiował w Instytucie Wiedzy Współczesnej, na kierunku Sztuka. Nie zajmował się polityką, nigdy nie był członkiem partii politycznej, ani żadnego ruchu politycznego.

Kronika represji

Zatrzymano go i pobito podczas pacyfikacji pokojowej akcji protestu 19 grudnia, miał rozciętą głowę. Został skazany na 10 dniu aresztu. Jednak po uwolnieniu go z aresztu na Okrestinie, 12 stycznia 2011 roku,  został kolejny raz zatrzymany tylko za to, że odmówił pójścia na przesłuchanie bez oficjalnego wezwania.

Funkcjonariusze milicji przyjechali do jego domu i oświadczyli mu, że skoro nie pojawił się na przesłuchaniu – jest winny. Kilka godzin czekał na śledczego w areszcie na ulicy Sapierow, ale doczekał się jedynie postanowienia o nadaniu mu statusu podejrzanego w sprawie o masowych zamieszkach.

Początkowo Dzmitrija Bułanowa zatrzymano na 3 dni, 2 dni przebywał na Okrestinie, po czym przeniesiono go do aresztu na Wołodarce. Tam, z powodu warunków sanitarnych panujących w areszcie, zaostrzyły się u niego objawy alergii (astma, ataki duszności) oraz reumatyzmu, co stwarzało zagrożenie nie tylko dla jego zdrowia, ale i życia. W mediach pojawiały się niepokojące informacje, że więzień nie jest w stanie nawet wstawać z łóżka.

26 maja sąd Leniński w Mińsku skazał go na 3 lata kolonii o zaostrzonym rygorze. 11 czerwca 2011 roku został przeniesiony do kolonii nr 15 w Mohylewie. 14 września 2011 roku Bułanow  został uwolniony na mocy dekretu Łukaszenki o ułaskawieniu.