Sławamir Adamowicz – legendarny białoruski poeta i działacz społeczny, autor kilku tomików wierszy. W połowie lat 90. był liderem organizacji „Prawe przymierze”, które zrzeszało głównie twórców kultury, sympatyków białoruskiej historii i współczesnej białoruskiej sztuki nowoczesnej. Organizacja ta, nie stała się jednak realną siłą polityczną i została rozwiązana.

Adamowicz urodził się 8 marca 1962 roku w rejonie oneskim, obwodu archangielskiego. Później jego rodzina wyjechała do ojczyzny przodków i zamieszkała na Białorusi.
Adamowicz ukończył średnią szkołę zawodową nr 17 w Swirsku. Pracował w Kazachstanie, w sowchozie „Budsławski”, w białoruskich kolejach, a także w fabryce maszyn imienia Kirowa w Mińsku. W 1992 roku ukończył Wydział Filologii Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego w Mińsku. W latach 1991–1995 pracował w „Gazecie Nauczycielskiej”. Był jednym z dziennikarzy „Naszej Niwy”.

Kronika represji

W listopadzie 1995 roku Sławamir Adamowicz napisał wiersz „Zabij prezydenta!”, który opublikowano w witebskiej gazecie „Wybór wierszy”, i za który 6 kwietnia 1996 roku został aresztowany. W więzieniu KGB ogłosił „suchą głodówkę”. Oficjalne zarzuty obejmowały „nawoływanie do zmiany lub obalenia ustroju państwa, bezprawne przekroczenie granicy i bezprawne noszenie broni białej”. Po dziesięciu miesiącach zatrzymania – w lutym 1997 roku – został zwolniony, otrzymał jednak zakaz opuszczania miasta.

W sierpniu 1997 roku na jednej z demonstracji publicznie „zaszył” sobie usta na znak protestu przeciwko łamaniu wolności słowa na Białorusi. Kilkakrotnie był zatrzymywany podczas masowych akcji opozycji. Na przykład, w 2000 roku w Dzień Woli Adamowicz został brutalnie zatrzymany wraz z kilkudziesięcioma innymi dziennikarzami w centrum Mińska. Kilka godzin spędził w hangarze wojskowej części ulicy Majakowskiego.
W 2000 roku Sławamir Adamowicz przebywał w USA, pracował na budowach w Nowym Jorku. We wrześniu 2002 roku wyjechał do pracy do Norwegii, tam otrzymał status uchodźcy. Ostatecznie powrócił na Białoruś.