Siarhiej Antończyk — deputowany do Rady Najwyższej XII kadencji, jeden z organizatorów i liderów białoruskiego ruchu robotniczego.

Urodzony 1 kwietnia 1956 roku w miasteczku Pleszczenice w rejonie łogojskim okręgu Mińsk. Syn byłego więźnia politycznego, który spędził 17 lat w stalinowskich łagrach.

Po szkole pracował w gospodarstwie leśnym i służył w wojsku, po czym ożenił się i wyjechał do do Mińska. Kontynuował pracę w różnych zawodach w Mińskich Zakładach Produkcyjnych im. Lenina (obecnie zakład “Belwar”). W 1989 r wstąpił do partii BNF (Konserwatywno-Chrześcijańska Partia Białoruski Front Ludowy). Aktywista i współzałożyciel ruchu robotniczego w kwietniu 1991 roku.

W latach 1990-1995 został delegatem do Rady Najwyższej Republiki Białoruś i Rady Miasta Mińska. W parlamencie reprezentował opozycyjną frakcję BNF. Współuczestniczył w proklamacji niepodległości Republiki Białoruś. W roku 1992 został jednym z inicjatorów referendum w sprawie przedterminowego rozwiązania Rady Najwyższej.

Uczestniczył w pracach sławnej komisji antykorupcyjnej parlamentu, na czele której stał przyszły prezydent Aleksander Łukaszenka. Po wyborze tego ostatniego na szefa państwa, wystąpił w Radzie Najwyższej ze sławnym raportem o korupcji otoczenia prezydenta (20 grudnia 1994 r.). Gazety, które miały opublikować raport Antończyka, dostały oficjalny zakaz publikacji.

Kronika  represji

Pomiędzy 1994 a 1995 rokiem przeciwko Siarhiejowi Antończykowi wszczęto postepowanie karne. Było to spowodowane pozwem sądowym wniesionym przeciwko Antończykowi przez ówczesnego pełnomocnika prezydenta Iwana Titenkowa, który poczuł się dotknięty umieszczeniem swojego nazwiska w raporcie o korupcji na szczytach władzy. Antończyk został oskarżony o zniesławienie. Wyrokiem sądu został skazany na karę grzywny, równą ok. 20 tysięcy dolarów. Majątek Siarhieja Antończyka został częściowo skonfiskowany.

W kwietniu 1995 Siarhiej Antończyk został pobity, wraz z innymi posłami z BNF, w trakcie głodówki protestacyjnej w gmachu parlamentu.

W sierpniu 1995 roku, nie bacząc na immunitet parlamentarny, Antończyk został zatrzymany w trakcie strajku robotników mińskiego metra. Był przetrzymywany kilka dni wraz z liderem związku zawodowego G. Bykowem w hangarze oddziału specjalnego jednostki wojskowej. Była to pierwsza próba porwania liderów opozycji w najnowszej historii kraju.

W roku 2001 Siarhiej Antończyk został kandydatem na prezydenta, ustąpił jednak na rzecz Michaiła Marynina. Pracował nad utworzeniem związków zawodowych, m.in. Samopomocy Robotniczej. Zatrzymywany przez milicję i służby specjalne ponad 40 razy. Dwukrotnie wszczynano przeciw niemu sprawy karne.