Gleb Dogil – jeden z 4 młodych ludzi, oskarżonych o aktywny udział w dużym, opozycyjnym “Marszu Wolności”, który odbył się 17 października 1999 roku w Mińsku. Tego dnia, w różnych punktach trasy marszu doszło do starć demonstrantów z milicją i wojskami wewnętrznymi. Apogeum wydarzeń miało miejsce w parku im. Gorkiego i na terytorium wokół niego, niedaleko ulicy Pierwomajskiej, kiedy podczas prób zablokowania i pacyfikacji marszu, jego uczestnicy stawili opór. 4 działaczy zostało oskarżonych o rzucanie kamieniami w stronę funkcjonariuszy.

W chwili aresztowania Gleb Dogil miał 20 lat, był studentem 4-ego roku historii na Białoruskim Uniwersytecie Państwowym.

Kronika represji

Gleb Dogil został zatrzymany wraz z Hermanem Suszkiewiczem (jego kuzynem) i Andriejejem Balabujewem przez funkcjonariuszy niedaleko stacji metra “Plac Zwycięstwa” (Ploszczad Pobiedy). Cała trójka została przewieziona na posterunek milicji, skąd Dogil został przeniesiony do aresztu tymczasowego. Tam spędził 3 dni i przeniesiono go do aresztu śledczego na Wołodarce. 27 października przedstawiono mu zarzuty z artykułu 186.3 KK Republiki Białorusi i wyznaczono środek zapobiegawczy –  areszt, później zmieniono go na zakaz opuszczania miejsca zamieszkania. Groziło mu od 1 roku do 5 lat pozbawienia wolności.

Niedługo potem, Dogil, tak jak jego koledzy oskarżeni w tej samej sprawie, został uchodźcą politycznym, otrzymał azyl polityczny w Polsce. Rozpoczął on studia na jednym z polskich uniwersytetów.

Proces w sprawie Dogila i innych uczestników “Marszu Wolności 1999” rozpoczął się 12 grudnia 2001 roku i, zdaniem przedstawicieli opozycji, jego celem było zastraszenie młodzieży przed organizacją w Mińsku akcji “Marszu wolności-2”. 2 stycznia 2002 roku miński sąd uznał Dogila za winnego zarzucanych mu czynów i wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 płac minimalnych.