Сёння 27-ы Дзень нараджэння адзначае былы палітвязень Эдуард Лобаў.
Сайт palitviazni.info далучыўся да віншаванняў Эдуарду, а таксама задаў некалькі пытанняў яго маці Марыне Лобавай.
“Сёння Дзень Народзінаў святкуе Эдуард Лобаў! – напісаў на сваёй старонцы ў Facebook журналіст Аляксандр Тамковіч. – Нарыс пра яго напісаны ў кнізе“Супраць плыні”, што была зроблена з інфармацыйнай падтрымкай праваабарончага цэнтра “Вясна”. Пасля вызвалення некаторыя нават не паспелі з ім толкам пагаварыць – Эдуард паехаў ваяваць у суседнюю краіну. І не толькі за іх свабоду. За свабоду нашу! Калі я быў вайскоўцам, пра такіх з павагай гаварылі –МУЖЧЫНА! ШЧЫРА ВІНШУЮ!!!”
Нагадаем, напярэдадні прэзідэнцкіх выбараў 2010 года Эдуард Лобаў разам са Зміцерам Дашкевічам былі прэвентыўна затрыманыя. Лобаў быў прыгавораны да чатырох гадоў пазбаўлення волі ў калоніі ўзмоцненага рэжыму, а Дашкевіч – да двух гадоў.
Пасля вызвалення Эдуард Лобаў паехаў ваяваць за Украіну. Гэта стала вядома пасля публікацыі яго відэазвароту на канале youtube у суполцы «Згуртаваньне патрыётаў».
– Я сыну, натуральна, перадала віншавальныя словы, хоць адказу яшчэ і не атрымала, – кажа суразмоўца.
– Днямі вы распавядалі, што да вас прыходзілі супрацоўнікі крымінальнага вышуку, якія шукалі Эдуарда быццам бы за рабаванне. Што чуваць у гэтай справе?
– Больш мяне ніхто не турбаваў, але мая знаёмая бачыла ў гарадскім аддзеле міліцыі Маскоўскага раёна Мінска фотаздымак сына з подпісам “Іх шукае міліцыя”. Там таксама прысутнічала інфармацыя, што яго шукаюць па артыкулах аб парушэнні нагляду і ўхіленні ад нагляду. А болей я нічога і не ведаю, бо не маю юрыдычных правоў на зварот.
– Калі сын апынуўся за кратамі, які для вас момант быў самым складаным на той перыяд?
– Я была ў шокавым стане адразу пасля арышту Эдуарда. Гэта было нечакана, такое цяжка перадаць словамі. Я магла ўявіць, што падчас акцыі пратэсту сына могуць затрымаць на плошчы, але прэвентыўнае затрыманне і вялікі тэрмін зняволення – усё гэта было, як снег на галаву ў спякотны дзень. Першы час даводзілася невыносна складана. Пазней ужо пазнаёмілася з блізкімі іншых палітвязняў, мы нейкім чынам падтрымлівалі адзін аднаго, бо заўсёды можна знайсці спагаду ў чалавеку, які цябе разумее і табе спачувае.
– Вы абмяркоўвалі ў сям’і палітычны выбар сына?
– Не абмяркоўвалі, таму што ў нас у сям’і ўсе прытрымліваюцца аднолькавых палітычных поглядаў. Маці, натуральна, заўсёды хоча абараніць сына ад нейкіх наступстваў для яго, але на той момант я і праўда не думала, што ўсё складзецца менавіта так. Зрэшты, у 2010 годзе я і сама была на плошчы.
– Як трымаўся сын у калоніі?
– Калі нейкія складанасці ў яго і былі, то ён ніколі не даваў мне адчуць, што гэта на самай справе так. Эдуард наадварот мяне яшчэ падтрымліваў, і я ад іншых даведвалася, што сын, напрыклад, патрапіў у ШІЗА. Ён ніколі не скардзіўся.
– Вы ездзілі да яго на спатканні?
– У гэтым плане нам пашэнціла, калі так можна сказаць пра тую сітуацыю. Сына не пазбавілі ніводнага спаткання, таму мы бачыліся па тры дні на працяглых спатканнях і тры разы на год былі кароткатэрміновыя. Памятаю, першае спатканне было адразу пасля суда – у ізалятары на Валадарскага.
– Ці змяніўся ён за той час, што быў за кратамі?
– Стаў больш дарослым. За чатыры гады ў чалавека фарміруецца іншы характар. Эдуард стаў лепш разбірацца ў людзях. Нават лепш, чым я. Напэўна, турэмная школа дала свае ўрокі жыцця. Няхай яго Бог бароніць у гэтым жыцці!
palitviazni.info