Żona Alesia Bialackiego wezwała Zachód, by nie godził się na żadne kompromisy wobec Białorusi.

Natalia Pinczuk wystąpiła na Trzecim Forum Praw Człowieka w Wilnie. Żona więźnia politycznego Alesia Bialackiego wysunęła postulat aby nie rezygnować z żądań rehabilitacji, nie zmniejszać nacisku na władze Białorusi i nie iść na ustępstwa, dopóki wszyscy więźniowie polityczni nie zostaną zwolnieni, informuje «Radio Svaboda».

«W niektórych artykułach i wystąpieniach obrońców praw człowieka z Białorusi zaczęły pojawiać się propozycje jakoby pokojowego rozwiązania to jest uwolnienia więźniów, rezygnacji z wymogu pełnej rehabilitacji więźniów politycznych. Mówią, że przecież reżim i tak na to się nie zgodzi.  Wydaje mi się jednak, że – po pierwsze, trzeba być konsekwentnym i mówić od początku, nie wolno odstępować teraz od tego żądania. Po drugie, naprawdę bez zrehabilitowania tych  ludzi, zostaną oni pozbawieni praw obywatelskich, pozostanie im tylko «połowa wolności» – powiedziała Natalia Pinczuk w swoim wystąpieniu.

Żona Alesia Bialackiego potwierdziła swój apel do USA i Unii Europejskiej, aby przyjęły twarde,  spójne i konsekwentne stanowisko wobec Białorusi.

«Oficjalny Mińsk rozumie tylko siłę, jednomyślność i  konsekwencję. Wahania i kompromisy, to dla niego dowód słabości przeciwnika. My, rodziny więźniów politycznych oczekujemy od zjednoczonej Europy i USA stanowczości i wykorzystania wszystkich instrumentów nacisku. Również bardzo ważne jest, aby amerykańskie i europejskie podejście było bardziej skoordynowane» powiedziała.

Natalia Pinczuk jest przekonana, że takie samo stanowisko podziela jej mąż, który obecnie odbywa wyrok w kolonii karnej w Bobrujsku.

Obecnie na Białorusi jest ponad dziesięciu  więźniów politycznych. W więzieniach nadal przebywa były  kandydat na prezydenta Mykoła Statkiewicz, przedsiębiorca Mykoła Autuchowicz oraz inni  działacze opozycji.

Społeczność międzynarodowa i organizacje praw człowieka domagają się uwolnienia białoruskich więźniów sumienia. Unia Europejska i Stany Zjednoczone objęły sankcjami wizowymi i ekonomicznymi dyktatora oraz jego popleczników  – urzędników i biznesmenów zaangażowanych w represje i finansowanie reżimu, aby przyspieszyć ich uwolnienie.